چند درصد از جراحی های فیوژن ستون فقرات موفق است؟

این مقاله میزان موفقیت جراحی فیوژن ستون فقرات را از دو جنبه مطالعه می کند. اولین جنبه مربوط به الگوی ضایعه دیسک تخریب شونده بوده و دومین جنبه عوامل دیگری مربوط به موفقیت آمیز بودن جراحی مثل موفقیت آمیز نبودن تزریق بعد از جراحی، ناموفق بودن ایمپلنت در جراحی ستون فقرات، انتقال ضایعه به مرحله ای دیگر بعد از فیوژن ستون فقرات.

الگوی ضایعه دیسک دژنراتیو و میزان موفقیت جراحی فیوژن ستون فقرات

میزان موفقیت جراحی فیوژن ستون فقرات بین 70 درصد تا 95 درصد متغیر بوده و چندین عامل وجود دارند که بر میزان موفقیت آمیز بودن جراحی موثرند. این عوامل عبارتند از:

فیوژن ستون فقرات که براثر شرایطی مثل نامتوازن بودن گسترده (به طور مثال اسپوندیلولیستزی دژنراتیو یا ایستمیک)ایجاد شده است، بیشتر از جراحی انجام شده برای درمان درد به تنهایی (به طور مثال ضایعه دیسک دژنراتیو) احتمال موفقیت آمیز بودن دارد.

افرادی که فقط یک دیسک کمر بشدت دژنریت شده (مخصوصا L5-S1) اما ستون فقرات نرمالی دارند، بنظر می رسد که بهتر از کسانی که تحت فیوژنهای چند مرحله ای هستند می توانند در این شرایط دوام بیاورند. جراحی فیوژن معمولا یک یا شاید دو مرحله در نظر گرفته می شود واز فیوژنهای چند مرحله ای بجز در موارد بهم ریختگی های شدید باید اجتناب شود.

افرادی که مبتلا به تخریب دیسک قابل توجه هستند، از کسانی که در اسکن های MRI شان فقط تخریب شوندگی مینور نشان داده اند(بطور مثال فقط دیسک بلند دارند) درد بعد فیوژنشان راحت تر آرام می شود.

مهمترین عامل موفقیت تایید این موضوع است که درد پشت بیمار در واقع بیشتر بر اثر ضایعه دیسک تخریب شونده و نه سایر شرایط، ایجاد شده است. این کار با تلفیق مرور دقیق سابقه بیمار، یک تست فیزیکی، تست شناسایی مثل ام آر آی یا اشعه ایکس و یا شاید یک دیسکوگرام انجام می شود.

دلایل دیگری هم برای موفقیت آمیز بودن یا نبودن جراحی فیوژن ستون فقرات وجود دارد که عبارتند از : ناموفقیت آمیز بودن فیوژن و ایمپلنت و جابجا شدن ضایعه.

ناموفق بودن فیوژن جامد بعد از جراحی ستون فقرات

زمانیکه فیوژن برای درد پشت ویا عدم ثبات ستون فقرات می باشد، رابطه متقابلی (هرچند ضعیف) بین گرفتن فیوژن جامد و داشتن نتیجه بهتری از جراحی ستون مهره ها وجود دارد. اگر فیوژن جامد در حین جراحی ستون فقرات بدست نیاید، اما سخت افزار (ایمپلنت ارتوپدی) سالم باشد، و ستون مهره ها در شرایط ثبات خوبی باشد، بیمارهنوز ممکن است درد پشتش آرامش موثرتری پیدا کند. در موارد متعددی، ثبات پیدا کردن ستون فقرات به تنهایی مهمتر از بدست آوردن فیوژن جامد از جراحی ستون مهره ها می باشد.

ناموفق بودن ایمپلنت در جراحی ستون فقرات

فیوژن دستگاهی میتواند به دلیل فقدان تکیه گاه کافی برای نگه داشتن ستون فقرات در زمان انجام فیوژن با شکست روبرو شود. بنابر این ابزار ستون فقرات (بطور مثال پیچهای ساقه ای که در کمپانی مونیب در دسترس هستند) را می توان به عنوان جداکننده داخلی برای نگه داشتن ستون فقرات حین انجام فیوژن بعد از جراحی مورد استفاده قرار داد. با این حال این ابزار هم مثل هر فلز دیگری میتواند فشار را تاب نیاورد و بشکند.(چیزی شبیه زمانی که فردی دائما یک سنجاق کاغذی را خم کند)بنابراین در ستون فقرات های بسیار ناپایدار رابطه ای میان فیوژن ستون فقرات ( و بنابراین استخوان بیمار زمان فراهم کردن تکیه گاه برای ستون فقرات) و موفقیت آمیز نبودن فلزی وجود دارد.

عدم موفقیت فلزی (که همچنین مشهور به عدم موفقیت سخت افزاری یا ایمپلنت می باشد) مخصوصا در اوایل دوره پس از عمل جراحی، نشاندهنده ناپایداری ادامه دار ستون مهره ها می باشد. هرچه بیمار درشت اندام تر و قسمتهای بیشتری فیوژن دریافت کرده باشند، احتمال عدم موفقیت ایمپلنت بیشتر می شود. عدم موفقیت ایمپلنت به دنبال جراحی ستون فقرات در افراد دارای اندام سایز معمولی با یک مرحله فیوژن بسیار نامعمول است.

انتقال ضایعه به سطحی دیگر بعد از فیوژن ستون فقرات

بیمار ممکن است دردی ممتد را در سالهای بعد از انجام جراحی فیوژن ستون فقرات تجربه کند. به این علت که ممکن است سطح بالایی یا پایینی ناحیه ای که به صورت موفقیت آمیز تحت انجام فیوژن قرار گرفته است بشکند و تبدیل به مولد درد شود.

احتمال اتفاق افتادن این تخریب بعد از فیوژن دو مرحله ای (مثلا برای فیوژن دارای مراحل L4-L5 و L5-S1) و در بیماران جوان (محدوده سنی 30 تا 50 ساله) بیشتر است.

اگر سطح L5-S1 فیوژن انجام شود احتمال اتفاق افتادن آن بسیار کمتر است زیرا این قسمت حرکت چندانی ندارد و فیوژن این سطح مکانیک ستون فقرات را به آن صورت تغییر نمی دهد.

بیشتر حرکت ستون فقرات در سطح L4-L5 و به میزان کمتری در سطح L3-L4 می باشد. زمانی که فیوژن در سطح L4-L5 ستون فقرات انجام می شود، فشار زیادی را به سطح L3-L4 وارد می کند. این به اندازه افراد مسن مشکل ایجاد نمی کند، زیرا آنها به آن صورت فعال نیستند و همچنین فیوژن را برای سالهای به آن صورت طولانی با خود ندارند.

انتقال ضایعه در شرایط آرتروز دژنراتیو( بعنوان مثال اسپوندیلولیستزی دژنراتیو) رایج تر و در مشکلات دیسک دژنراتیو( مثلا ضایعه دیسک دژنراتیو یا اسپوندیلولیستزی ایستمیک) بسیار کمتر رایج است.

دیگر فعالیت ها و عوامل مرتبط با سلامتی می توانند شانس دریافت فیوژن موفقیت آمیز را پایین بیاورند و اگر ممکن باشد باید قبل از جراحی مورد درمان یا کنترل قرار گیرند. این عوامل شامل سیگار کشیدن، چاقی، سوء تغذیه، پوکی استخوان، مصرف استروئید مزمن، دیابت و سایر بیماریهای مزمن می باشند.

جراح باید تکنیک های مختلف و روشهای قدامی و خلفی را برای انجام فیوژن مدنظر داشته باشد.