ایمپلنت ها چه مدت در بدم ما دوام می آورند؟

علم پزشکی از مواد متعددی برای ترمیم یا جایگزینی بافت‌های آسیب دیده استفاده می‌کند. مدت‌هاست که عکس العمل بدن به ایمپلنت‌ها و دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن مهمترین موضوع در رابطه با کاشت ایمپلنت است. مواد اولیه لازم ممکن است از انسان یا موجود زنده دیگری به دست آید. به طور کلی اگر از مواد بیولوژیکی برای ترمیم قسمتی از بدن استفاده شود،ترنسپلنت (TRANSPLANT) و هنگامی که از مواد مصنوعی برای جایگزینی بافت‌ها استفاده شود با عنوان ایمپلنت (IMPLANTS) طبقه بندی می‌شود. از آنجا که ایمپلنت‌ها پتانسیل زیادی برای آسیب رساندن به انسان‌ها و حتی حیوانات دارند، تحت مقررات شدید FDA قرار دارند. ایمپلنت یک وسیله پزشکی کلاس 3 تعیین شده که با رعایت کلیه مقررات FDA در همین سطح باید ساخته و استفاده شود و هر گونه استفاده غیرپزشکی از ایمپلنت اکیداً ممنوع است. 

هنگامی که هر ایمپلنت تیتانیوم وارد بدن می‌شود، می‌تواند تا 20 سال به کار خود ادامه دهد. تیتانیوم‌های دندانی و ایمپلنت‌های مخصوص دندان می‌توانند حتی طولانی تر از 20 سال بدون آنکه تغییری در کیفیتشان ایجاد شوند، در جایشان بمانند.

ایمپلنت‌های ارتوپدی، درمانی برای حرکت مفاصل بدن

فلزات کاملاً محکم و در عین حال منعطف در این صنعت پزشکی استفاده می‌شوند. این خواص باعث استفاده گسترده آن‌ها در کاربردهای ساختاری شده است. فلزات و آلیاژها را می‌توان به دو گروه آهنی مثل فولاد و چدن و غیرآهنی تقسیم کرد. فلزات و آلیاژهای غیرآهنی مهمترین گروه از نظر تجاری هستند و پرکاربردترینشان شامل عنصر خالص و آلیاژهای آلومنیوم، مس، نقره، تیتانیوم، روی و کبالت است. این فلزات به دلیل خواص حرارتی، رسانایی و مکانیکی عالی که دارند به عنوان مواد زیستی استفاده می‌شوند. چنین مواد زیستی در ساخت سازه‌ها و کاشت در بدن استفاده می‌شوند. 

ایمپلنت‌ها جایگرین ساختار بیولوژیکی از دست رفته بیمار شده یا برای بازیابی فرم قسمتی از بدن استفاده می‌شوند. می‌توان گفت که مواد زیستی به بهبود کیفیت زندگی و افزایش طول عمر کمک می‌کنند. به طور کلی از مواد بیولوژیکی فلزی برای تحمل بار در قسمت‌هایی از بدن که مقاومتشان را از دست داده‌اند به خصوص در سالمندان استفاده می‌شود. در دهه اخیر استفاده از بیوایمپلنت یا همان ایمپلنت‌های زیستی برای مطابقت با خواسته‌های جمعیت پیر انسان‌ها به سرعت، رشد کرده است. امروزه قسمت‌های مختلف بدنمان با استفاده از مواد زیستی و دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن می‌توانند جوان شوند. ایمپلنت‌های ارتوپدی، ستون فقرات و استفاده شده در جراحی‌های جمجمه، شانه‌ها، زانوها، باسن، آرنج، گوش‌ها و ساختارهای ارتودنسی با استفاده از مواد زیستی متحول شده است.

کاربرد ایمپلنت‌ها در بخش‌های مختلف بدن

جراح برای کاشت هر ایمپلنتی در بیشتر موارد باید بافت را مجروح کند. مرحله مهم دیگر در فرآیند کاشت ابتدا برداشتن بافت‌های آسیب دیده بیمار تا حد امکان است. موفقیت کل عمل، دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن و دریافت رسپانس (پاسخ‌دهی)خوب بستگی به نوع و درجه پاسخ بافت دارد که به این بخش زیست سازش پذیری ایمپلنت‌ها گفته می‌شود. سازگاری زیستی مستلزم سازگاری مکانیکی، شیمیایی و سطحی است. پاسخ بافت بدن به آسیب ایجاد شده برای کاشت ایمپلنت ممکن است به محل کارشده، گونه‌ها، آلودگی و شرایط دیگر متفاوت باشد.

با این حال التهاب و پاسخ سلولی به زخم در تمام موارد یکسان بوده و یکسان بروز می‌کند.

پاسخ بدن به هر شی خارجی یک مکانیسم دفاعی حفاظتی است که می‌تواند مواد آلرژی‌زا یا سمی را تشخیص داده و به آن عکس‌العمل نشان دهد که یک اخطار برای پزشک است. ایمپلنت‌های زیست پزشکی در حال حاضر به طور گسترده‌ای در ارتوپدی، ایمپلنت‌های دندانی، سینه، پیوند عروق، قلب، لنزهای چشمی و پمپ‌های تزریق هوشمند دارو استفاده می‌شوند.

عکس‌العمل و دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن برای تمام ایمپلنت‌های پزشکی مشترک نیست. گاهی پروتز و ایمپلنت کاشته شده با بافت زنده هماهنگ نشده و کپسول فیبری پاسخ‌های متفاوتی نشان می‌دهد.

به طور مثال انقباض کپسول‌های ایمپلنت پستان منجر به کوچک شدن ایمپلنت می‌شود. در حالی که پاسخ کپسول پمپ‌های تزریق داروی ایمپلنت کاملاً متفاوت است. گاهی پاسخ نامناسب بدن در انتشار مولکولی دارو اختلال ایجاد می‌کند یا منجر به شکست می‌شود.

ایمپلنت‌های فلزی از چه موادی ساخته شده‌اند؟

رایج‌ترین فلزات و آلیاژهای مورد استفاده در ایمپلنت‌ها شامل فولاد ضد زنگ، آلیاژ کبالت-کروم، تیتانیوم و آلیاژ نیکل-تیتانیوم (نیتنول) است. مواد زیست فلزی موادی مهندسی شده هستند که برای ارائه پشتیبانی داخلی از بافت‌های زیستی طراحی شده‌اند. ارتوپدی، دندانپزشکی، پس از آن قلب (ضربان‌ساز و دریچه قلب مصنوعی) و نوایمپلنت‌های عروق (کلیپ‌های آنوریسم) بیشترین استفاده از ایمپلنت‌ها را به خود اختصاص داده‌اند. 

در مقابل مواد فلزی زیستی، مواد زیستی طبیعی هستند که از گیاهان یا حیوانات گرفته می‌شوند. از مواد زیستی طبیعی برای تقویت، جایگزینی یا ترمیم بافت‌ها و اندام‌های بدن استفاده می‌کنند. معمولاً بافت‌های جایگزین از حیوان خوک گرفته می‌شود چرا که بیشترین سازگاری و شباهت با بافت‌های بدن انسان را دارد.

لیست مواد فلزی زیستی پرکاربرد در ساخت ایمپلنت

امروزه آلیاژهای تیتانیوم که از عناصر غیر سمی، بدون حساسیت و فولادهای ضد زنگ (بدون نیکل و آلیازهای  Co-Cr) ساخته می‌شوند، در حال توسعه‌اند. 

نمونه‌هایی از مواد زیستی عبارتند از:

• آلومینا
• زیرکونیا
• تیتانیوم
• نیوبیوم
• کربن

نمونه‌هایی از قطعات مصنوعی که از مواد فلزی زیستی ساخته می‌شوند:

• جایگزین مفصلی
• بشقاب استخوانی
• لنزهای داخل چشمی  (IOLs)
• سیمان استخوانی
• رباط‌ها و تاندون‌های مصنوعی
• ایمپلنت‌های دندانی تثبیت دندان
• پروتز رگ‌های خونی
• دریچه‌های قلب

دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن 

مواد کاشته شده زیر پوست باعث فعال کردن سیستم ایمنی بدن شده و در نتیجه واکنش بدن به وجود می‌آید. این واکنش شامل جذب پروتئین بر روی سطح ایمپلنت، نفوذ سلول‌های التهابی، همجوشی ماکروفاژ به سلول‌های غول‌پیکر خارجی بدن و فعال‌سازی فیبروبلاست است. این سری از رویدادها ممکن است بر دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن مخصوصاً عملکرد ایمپلنت‌های زیر جلدی تأثیر بگذارد‌. 

ایمپلنت‌هایی مانند مهار انتشار دارو از قسمت مشخصی درون بدن و یا انواع نارسایی‌های دستگاه پزشکی جزو این گروه هستند. واکنش بدن به ایمپلنت‌ها آنقدر پیچیده است که هنوز به طور کامل نمی‌شود، آن‌ها را فهرست کرد. استفاده از ضد فیبروتیک‌ها برای جلوگیری یا به حداقل رساندن فیبروز است.

تا به امروز ، رویکردهای ترکیبی مانند پوشش‌های آب دوست که باعث کاهش جذب پروتئین همراه با تحویل دگزامتازون می شوند، موثرترین روش برای کاهش عکس‌العمل نامطلوب بدن به ایمپلنت‌ها هستند. 

علائم رد کاشت بیوایمپلنت ها

نرخ شکست برای ایمپلنت‌های مختلف متفاوت است و نمی‌توان درصد مشخصی برای را مشخص کرد. امروزه ایمپلنت‌های گوناگونی با وظایف و هدفی پیچیده تولید می‌شوند که هر کدام در نقاط مختلف بدن قرار می‌گیرند. هر کدام از آن‌ها بسته به محل قرارگیری و وظیفه‌ای که بر عهده دارند، عکس‌العمل گوناگونی در کاشت از خود نشان دهند. دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن به این عکس‌العمل ها بستگی دارد. ایمپلنت‌ها ممکن است به دلایل متعددی مانند گرم شدن بیش از حد استخوان در زمان قرار دادن ایمپلنت، آلودگی سطح ایمپلنت، مشکلات سیستماتیک تداخل با دیگر اندام و خود ایمنی کاشت را رد کنند. درد، احساس خارش یا سوزش، التهاب موضعی از علائم شایع رد کردن یا وجود مشکل در رابطه با ایمپلنت است. 

دیابت و مصرف دخانیات می‌تواند علائم رد کاشت را بیشتر کند. ایمپلنت‌ها از مواد مصنوعی ساخته شده و به طور طبیعی توسط یک بیوفیلم در بدن پوشش داده می‌شوند. محدوده حاوی بیوفیلم یک محیط مطلوب برای رشد باکتری‌ها است. آسیب بافتی و جدا شدن ایمپلنت بر اثر تولید باکتری، نشانه رد کردن و شکست کاشت ایمپلنت است. 

اثرات جانبی ایمپلنت‌های فلزی

وجود طولانی مدت ترکیبی از آلیاژها بر دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن تأثیر داشته و نمی‌تواند بدون نشانه و عوارض باشد. ورود ذرات فلزی که در اثر سایش جدا می‌شوند گاهی در ادرار مشاهده می‌شود. با گذشت زمان ذرات ریزتر امکان دارد وارد خون شوند و به سراسر بدن انتقال یابند. 

در مطالعات متعددی مربوط به استفاده از ایمپلنت‌های فلزی، افزایش سطح Cr  و Co در خون و ادرار گزارش شده است. این دو عنصر از مهم‌ترین یون‌های سمی بالقوه هستند که توسط ایمپلنت‌های ارتوپدی آزاد می‌شوند. خوردگی ایمپلنت یک اتفاق شایع است. میزان سایش را می‌توان با ارزیابی سطح یون در سلول‌های قرمز خون ارزیابی کرد. عنصر Co می‌تواند بسیاری از اندام‌ها را تحت تأثیر قرار دهد و علائم مختلفی مثل وزوز گوش، سرگیجه، ناشنوایی، کوری و تشنج را باعث شود. کبد و کلیه نیز اولین اعضایی هستند که بر اثر وجود Co دچار اختلال می‌شوند. عنصر Cr اثرات زیان باری برای باروری مردان و در نتیجه کاهش تولید و اختلال در کیفیت اسپرم را سبب می‌شود. وجود ماده سمی دیگری به نام  Al  در ایمپلنت‌ها و ورود آن به جریان خون با شرایط عصبی مانند از دست دادن حافظه، اختلال راه رفتن و حرکت غیر ارادی مرتبط است.

صفحات و پیچ‌های ناسازگار در بدن

متالوز یک وضعیت مسمومیت خونی شدید است که بر اثر وجود سطح بالای فلزات سمی در خون عارض می‌شود. متالوز یکی از مهم‌ترین عوارض استفاده از پیچ و اتصالات فلزی در بدن است. در مواردی که ایمپلنت باید به استخوان متصل شود، جراح به ناچار از صفحات و پیچ و یراق‌هایی استفاده می‌کند که مبحث مهمی در رد کردن و ناسازگاری بدن با ایمپلنت‌ها است. قطعات متصل‌کننده بعضی ایمپلنت‌ها بیشتر از دستگاه اصلی می‌توانند باعث آسیب و حساسیت در بدن شده و نهایتاً خطر پس زدن ایمپلنت را در پی دارند. نیکل و سایر فلزات سازنده پیچ و صفحات نگهدارنده مرتباً سیستم ایمنی بدن را تحریک می‌کنند. به همین دلیل در حد امکان طراحی مصنوعات به گونه‌ای است که پس از مدتی بتوان پیچ و اتصالات را از بدن خارج کرد و دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن را افزایش داد.  

عوارض جانبی پیچ‌های ایمپلنت در بدن

محققان فکر می‌کنند بیماران به تیتانیوم حساسیت ندارند بلکه به ناخالصی‌های موجود در تیتانیوم که شامل نیکل، کروم و کادمیوم است حساسیت دارند. برای تحقیق روی دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن و اینکه بفهمند فردی به تیتانیوم حساسیت دارد یا خیر آزمایشی به نام MELISA قبل از جراحی انجام می‌شود. در این آزمایش بسیار دقیق، نمونه‌ای از خون گرفته شده و برای حساسیت به تیتانیوم بررسی می‌شود.

در مراحل اولیه و کم مقادیر تیتانیوم می‌تواند فقط باعث کهیر، اگزما و درد شود ولی وجود مقادیر زیاد و طولانی مدت تیتانیوم در بدن باعث ایجاد متالوز شده که می‌تواند منجر به مرگ استخوان یا بافت شود. استفاده اینگونه از تیتانیوم بر مغز، قلب، چشم‌ها و دیگر اندام تأثیر مخرب دارد. 

آیا ایمپلنت‌ها تاریخ انقضا دارند؟

بیمارانی که صفحات فلزی، پیچ، پلاک یا پروتز در بدن دارند، در مورد ایمنی و اثرات دراز مدت آن‌ها نگرانی دارند. جراحان نگرانی درمورد دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن و وجود بلند مدت آن‌ها را بسیار مهم می‌دانند. چون این مواد می‌توانند در بلند مدت مشکلات غیرقابل حلی را بوجود آورند. همیشه امکان حذف یک ایمپلنت هست. هر چند مواد به کار رفته در ایمپلنت‌ها برای طولانی مدت طراحی و ساخته شده‌اند.

پاسخ ایمنی بدن به ایمپلنت‌ها

وقتی سیستم ایمنی در بدن فعال می‌شود، معمولاً التهاب ایجاد کرده که تمام بدن را درگیر می‌کند. فقط یک متخصص می‌تواند دلیل و محل شروع مشکل را پیدا کند. استفاده از ایمپلنت عکس‌العمل‌های متفاوتی دارد که گاهی یک یا چند مورد از آن بروز می‌کند. عوارضی مانند:

• واکنش آلرژیک عمومی (بثورات پوستی)
• کاردیومیوپاتی (بیماری عضلانی قلب)
• اختلالات شنوایی یا بینایی
• تغییر وضعیت روانی (افسردگی)
• اختلال عملکرد کلیه
• اختلال تیروئید ( درد گردن، افزایش وزن یا احساس سرماخوردگی) 

مواد زیستی به کار رفته در ایمپلنت‌ها، اثرات التهابی را تا جای ممکن کاهش داده‌اند. با این حال، پس از استفاده از هر ایمپلنت، سیستم ایمنی بدن پاسخی می‌دهد. بروز آلرژی فلزی در مردان، 13 درصد بیشتر از زنان است. 

کاهش حجم سایش تولید شده توسط سطوح در مفاصل مصنوعی به احتمال زیاد منجر به شکست کمتر کاشت ایمپلنت می‌شود. بنابراین معرفی مواد جدید و تلاش برای تولید سطوح مصنوعی با سایش پایین‌تر و قابل قبول‌تر از نظر بیولوژیکی برای استفاده در این بخش سرعت گرفته است. 

تیتانیوم ماده‌ی بیولوژیکی برای کاشت 

تیتانیوم یک ماده زیستی است. پایداری شیمیایی، رفتار مکانیکی و سازش‌پذیری زیستی در مایعات و بافت‌های بدن از الزامات اساسی برای کاربرد موفق مواد ایمپلنتی در شکستگی و تعویض استخوانی است. برای دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن فلزاتی مانند فولادهای ضد زنگ و تیتانیوم به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند. خوردگی یکی از معایب دستگاه‌های ارتوپدی استفاده شده به عنوان ایمپلنت در بدن است. 

بروز نارسایی دستگاه‌های ایمپلنت ساخته شده با فولاد ضدزنگ، خوردگی‌های محلی قابل توجهی را نشان می‌دهد. حتی یک نوع از پایدارترین تیتانیوم یعنی TiO2 نیز ساییده شده و ذرات تیتانیوم در محیط بدن آزاد می‌شود. برای کاهش خوردگی و دستیابی به سازش‌پذیری زیستی بهتر، آلیاژی از فولاد ضد زنگ با تیتانیوم و نیتروژن ساخته شده است. برای سطوح بدن، قطعاتی از آلیاژِ فولاد ضد زنگ با پوشش بیوسرامیک استفاده می‌شود که عملکرد و عمر پوشش سطحی را ارتقا می‌دهد.

مهمترین ویژگی‌های تیتانیوم برای سازگاری با بدن 

پیش از این، در ایمپلنت‌ها و کاشت از طلا، نقره، سرب و آلومینیوم استفاده می‌شد. یکی از آخرین یافته‌ها استفاده از تیتانیوم بود. امروزه پس از سال‌ها آزمایش، ثابت شده است که از بین تمام ایمپلنت‌های فلزی در بدن انسان و به دلایل مختلف، ایمپلنت‌های تیتانیوم مناسب‌ترین نوع هستند. مهمترین دلیل استفاده تیتانیوم این است که می‌تواند برای مدت طولانی تا 20 سال، دوام داشته باشد. ویژگی مهم دیگر این فلز خورده نشدن در بدن انسان است و به راحتی توسط بدن پذیرفته می‌شود. زیرا در برابر واکنش‌های خطرناک مقاومت بیشتری دارد. این‌ها تنها مزیت‌های تیتانیوم نیست و در واقع یک لیست طولانی از ویژگی‌های تیتانیوم وجود دارد. مهمترین ویژگی‌های تیتانیوم این چنین است:

• چگالی کمی دارد و باعث آزار انسان نمی‌شود.
• قدرت و استحکام بالایی دارد.
• مقاوم در برابر اکسیداسیون است.
• غیرمغناطیسی و غیرسمی است.
• دارای جرم کم است.
• در مقایسه با سایر فلزات کمتر مستعد ایجاد آلرژی است
• سفت و سخت بوده و ساخت لوازم با آن آسان است

چشم‌انداز آینده: ایمپپلنت‌های تیتانیومی

در دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن تیتانیوم حرف اول را می‌زند. البته تینانیوم در حال تبدیل به بزرگترین ماده مهندسی پزشکی است. آلیاژهای تیتانیوم به دلیل خواص عالی برای مفصل ران بهترین جایگزین است. این فلز به عنوان یک ماده زیستی سازگار بی‌نقص عمل می‌کند و هنگام قرار گرفتن در بدن باعث واکنش‌های نامطلوب نمی‌شود. همچنین به لحاظ مکانیکی بسیار خوب عمل کرده و در برابر خوردگی و استخوان‌سازی نوعی عکس‌العمل هوشمند و موافق با درمان را بروز می‌دهد. 

تیتانیوم غیر سمی است و پس از کاشت در بدن باعث ایجاد هیچ التهابی نشده و درصد بالای موفقیت استفاده از این فلز، گویای ویژگی‌های مفید و منحصر به فرد این زیست ماده است. تیتانیوم در بخش ترمیم شکستگی و جایگزینی استخوان نیز عالی است و ظرفیت بی‌نقصی برای حضور میان استخوان و بافت‌ها بدون عوارض معمول، دارد. در ارتوپدی زیست‌سازش‌پذیری مهمترین بخش است و تیتانیوم شاهراهی بود که پزشکی ارتوپدی به آن نیاز داشت.

عوارض جانبی ایمپلنت تیتانیوم

یکی از علل نارسایی ایمپلنت را می‌توان واکنش آلرژیک به وجود تیتانیوم در بدن نسبت داد. استفاده‌کنندگان از ایمپلنت تیتانیومی حساسیت و عوارضی مانند کهیر، اگزما، تورم و نکروز را نشان داده‌ اند.

کسانی که ایمپلنت فلزی دارند ممکن است در دماهای پایین، سرمای بیشتری را در اطراف محل ایمپلنت احساس کنند. این امر به این دلیل است که پوست بدن و مغز به از دست دادن گرما بسیار حساس هستند.

آیا ایمپلنت‌های تیتانیوم باعث ایجاد سرطان می‌شوند؟

قبل از استفاده از تیتانیوم، آلومنیوم‌های مبتنی بر کبالت تا حد زیادی جایگزین فولاد ضد زنگ و ماده اصلی ایمپلنت‌های دائمی شده بودند. این نوع آلومنیوم مقاوم در برابر خوردگی بودند ولی با توجه به تشکیل یک لایه سطحی از اکسید کروم با دوام و با وجود مقاومت به سایش، باعث آزاد شدن یون می‌شد. از آنجایی که کروم، نیکل و کبالت سرطان‌زا شناخته شده‌اند ورود یون‌های آن‌ها به بدن نگران‌کننده بود. استفاده از تیتانیوم به شدت زیست سازگار و کم خطر است. 

یکی دیگر از مشکلات بالقوه وجود صفحات تیتانیوم باقیمانده در بدن، ورود پولک‌های کوچک از تراشه‌های فلزی به جریان خون، به خصوص در نزدیکی مفاصل است. در آزمایش‌های مشابه، مقادیری از تیتانیوم و فولاد ضد زنگ در مفصل‌ها یافت شده که در مورد ایمپلنت‌های تیتانیومی مقدار فلز بسیار کمتر بوده است. این ذرات مربوط به نقاطی است که تیتانیوم در برخورد با سطوح دیگر ساییده شده است (فرتینگ). 

سوال این است که آیا این ذرات می‌توانند منجر به سرطان شوند؟ مطالعات روی موش‌ها امکان سرطان‌زا بودن این ذرات را تأیید می‌کند. توسعه دهندگان ایمپلنت‌ها به خوبی از این خطرات آگاهند و با افزایش دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن و کیفیت آن‌ها، از نگرانی‌ها کاسته‌اند. با این وجود، هنوز ایمپلنت‌های مورد استفاده در بیشتر جهان، کیفیت و استاندارهای متفاوتی دارند.

آیا پلاک‌های ایمپلنتی تیتانیومی به سلامت، در بدن باقی می‌مانند؟

نگرانی‌های مختلفی در مورد پلاک تیتانیومی و فلزی استفاده شده در بدن، دوام ایمپلنت‌های فلزی در بدن و به خصوص در مورد تأثیر آن‌ها بر سیستم ایمنی وجود دارد. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد فلزات باعث سرکوب کل سیستم ایمنی بدن می‌شوند. در صورت خاموش شدن سیستم ایمنی چه اتفاقی می‌افتد؟ خاموشی سیستم ایمنی منجر به عفونت می‌شود. 

برخی مطالعات نشان داده‌اند که ایمپلنت‌های فلزی می‌توانند باعث افزایش سلول‌های سفید خون یعنی واکنش پذیری لنفوسیت‌ شوند. در صورت بروز لنفوسیت، ایمپلنت شل شده و یا امکان شکستن آن وجود دارد. هر چند درصد بروز این واکنش بسیار کم است. سوزش، درد و عفونت نشانه‌هایی هستند که با دیدن آن‌ها باید ایمپلنت را حذف کرد. از آنجا که اغلب خنثی کردن یک عفونت بر روی یک ماده آلی مانند فلز، سرامیک یا پلاستیک بسیار دشوار است، از بین بردن ایمپلنت بهترین شانس برای حل و فصل عفونت و خطرات و مشکلات دیگر است.

با پیشرفت تکنولوژی و صنعت در پزشکی روز به روز شاهد خبرهای عالی در زمینه ایمپلنت و درمان بخش‌های مختلف بدن هستیم. ما در منیب علاوه بر کیفیت بالای محصولات، به دوام بالای ایمپلنت ها هم توجه کردیم چون سلامتی شما برای ما مهم است. می‌توانید انواع ایمپلنت های ما را در بخش محصولات مشاهده کنید. همچنین اگر سوالی داشته باشید در کامنت مطرح کنید. حتما متخصصین ما به شما پاسخ خواهند داد.