اگرچه در اغلب حالات ستون فقرات نیازی به عمل جراحی وجود ندارد، اما گاهی نیز انجام جراحی لازم است. این نوع جراحی ها اغلب با به کارگیری سیستم های ایمپلنت انجام می شود که از ابزارنخاعی ویژه ای استفاده می کنند. از کاشت ایمپلنت ها برای ساده تر شدن ، اصلاح نقایص و تثبیت و تقویت نخاع استفاده می شود. اکثر ایمپلنت های نخاعی از فلزاتی مانند تیتانیوم، آلیاژ تیتانیوم یا استیل ضدزنگ ساخته می شوند. این ایمپلنت ها در شکل ها و اندازه های مختلف برای بیماران مختلف در هر سنی تولید شده است. ایمپلنت های ستون فقرات به گروه های زیر طبقه بندی می شوند:
میله ها یکی از اولین ایمپلنت های مهره ای هستند. میله ها ، با قلاب و پیچ، برای بی حرکتی نخاع و محاصره ستون فقرات به منظور اطمینان از تراز بودن مناسب آن استفاده می شوند. میله ها مستحکم هستند اما از انعطاف پذیری خاصی برخوردارند تا برای مطابقت با فواصل بدن بیمار شکل بگیرد.
پیچ های مهره ای مخصوصاً برای ایمپلنت مفاصل مهره های نخاعی طراحی شده اند. پیچ ها باعث تقویت نقاط اتصال می شود که می توانند به میله ها وصل شوند. سپس میله ها با همجوشی به اصلاح ناهنجاری ها منجر می شوند.
قلاب ها برای محکم نگه داشتن مهره ها با میله ها و سایر ایمپلنت ها استفاده می شوند.
صفحات یا plate ها در ستون فقرات گردنی استفاده می شود. این صفحات برای مطابقت با محور ستون فقرات ساخته شده اند و توسط پیچ های تنظیم شده در مهره های جابی پشتیبانی می شوند. سپس صفحه نیاز به تنظیم دارد. به منظور سازگاری صفحه برای آناتومی بیمار، از ابزار کانتورینگ استفاده شده است.
