انواع ایمپلنتهای ارتوپدی که بسیار مرسوم هستند

ایمپلنت ارتوپدی یک وسیله پزشکی است که برای جایگزینی مفصل یا استخوان از بین رفته برای ثبات در سیستم عضلانی شما و بهبود تحرک و انعطاف پذیری تان ساخته شده است. انواع ایمپلنت‌های ارتوپدی با توجه به نوع مواد و نوع بافتی که در آن قرار می‌گیرند، دسته بندی می‌شوند. اگر می‌خواهید در مورد انواع متداول ایمپلنت ارتوپدی اطلاعات بیشتری کسب کنید تا انتهای این مقاله همراه ما باشید.

 انواع مختلف ایمپلنت‌های ارتوپدی

انواع ایمپلنت ارتوپدی با توجه به نوع مواد و نوع بافتی که در آن جایگزین می‌شوند، مشخص می‌گردد. سه نوع متداول ایمپلنتهای ارتوپدی عبارت است از: پیچ، پلاک و پروتزها.

پیچ

همانطور که پیچهای مختلفی را ممکن است در مغازه سخت افزار فروشی پیدا کنید، پیچ‌های ارتوپدی هم می‌توانند سر صاف یا چهار پَخ (پیچ فیلیپس) داشته باشند که برای بستن نواحی آسیب دیده‌ای مانند لابروم پاره شده یا روتاتورکاف (تاندون گرداننده شانه) استفاده می‌شوند. پیچ‌های ارتوپدی رایج‌ترین وسیله برای ثابت کردن شکستگی استخوان هستند. از ارتوپدها می‌توان انتظار داشت که از پیچ‌های ارتوپدی جهت ترمیم استخوان شکسته و یا برگرداندن استحکام به ناحیه ضعیف شده استفاده کند ولی نمی‌توان انتظار داشت که این پیچها از بین بروند. اساساً این پیچ‌ها باید همانجا باقی بمانند.

پلاک

پلاک و پیچهای فیکس کردن شکستگی، در دهه‌های اخیر به طور مداوم دستخوش اصلاح در طراحی و پیشرفت بوده‌اند. پلاک های ارتوپدی برای اولین بار در سال 1886 برای رفع شکستگی استخوان‌های بلند مورد استفاده قرار گرفتند. پلاک های ارتوپدی پنج نوع اصلی دارند:

1- پلاک Buttress معمولاً برای کنار هم نگه داشتن شکستگی‌ها در انتهای استخوانهای دراز، بخصوص در زانو و مچ پا استفاده می‌شود. یعنی در جایی که محل شکستگی فشار زیاد و دیگر نیروهای پیچاننده یا کج کننده را تجربه می‌کند. به همین دلیل به  پلیت Buttress، پلیتهای پیرامونی نیز گفته می‌شود.

2- پلاک های خنثی کننده، مدل خاصی از صفحات نیستند، اما به این نکته اشاره می‌کنند که این پلیتها چطور برای محدود کردن و متعادل کردن بار در نواحی شکسته عمل می‌کنند. در نتیجه پیچها و ابزارهای دیگر می‌توانند محل شکسته شده را ببندند و محکم کنند.

3- برای تثبیت ناحیه شکسته ضمن ایجاد طول و همترازی از پلاک پل استفاده می‌شود. علاوه بر این، پلاک پل باعث تسریع بهبود ثانویه استخوان می‌شوند زیرا با قطع نکردن ناحیه آسیب دیده، خون رسانی به قطعات شکسته را حفظ می‌کنند.

4- پلاک تنشی معمولاً سیمهایی هستند که برای بستن یک ناحیه استفاده می‌شوند تا آن ناحیه را نگه دارد.

5- پلاک های فشار همانطور که از نام آنها مشخص است، برای فشار وارد کردن به نواحی شکسته طراحی شده‌اند. به عبارت دیگر این پلاک ها صفحات فلزی هستند که برای ترمیم استخوان مورد استفاده قرار می‌گیرند. آن‌ها با وارد کردن فشار دینامیک بین قطعات استخوانی، بهبود آنها را تسریع می‌کنند.

 پروتز

ارتوپدها از ایمپلنتهای پروتزی ارتوپدی جهت جایگزینی مفاصل یا استخوان‌های از دست رفته یا حمایت استخوان آسیب دیده استفاده می‌کنند. اکثراً ارتوپدها از پروتز برای زانوها و مفاصل رانها استفاده می‌کنند. پروتزها به بیماران این امکان را می‌دهند که در مدت زمان کوتاهی، دوباره دامنه حرکتی خود را به طور کامل بدست آورند. در بعضی موارد، مواد پروتزی را می‌توان با استخوان سالم ترکیب و آن را با استخوان معیوب یا آسیب دیده جایگزین کرد. یا پروتزها می‌توانند به طور کامل جایگزین قسمتهای خاصی از استخوان مفصل شوند.

ایمپلنت‌های ارتوپدی موقت و دائمی

ایمپلنت‌های ارتوپدی را می‌توان به دو گروه تعویض مفصل دائمی و دستگاه‌های تثبیت شکستگی موقتی تقسیم بندی کرد. ایمپلنت‌های ارتوپدی دائمی شامل مفاصل ران، زانو، مچ پا، شانه، مچ دست، مفاصل آرنج و انگشتان است که انتظار می‌رود در طول زندگی بیمار به او کمک کند. در حالی که، ایمپلنت‌های ارتوپدی موقت شامل صفحات، پیچ‌ها، پین‌ها، سیم و میخهای داخل عضلانی بوده و برای تثبیت شکستگی یا استخوان‌های شکسته مورد نیاز هستند. آن‌ها قرار است برای مدت زمان نسبتاً کوتاهی در بدن باشند تا شکستگی بهبود یابد. از آنجایی که ایمپلنتهای ارتوپدی باید تحت شرایط کاری مختلفی داخل بدن عمل کنند، درک درست در مورد الزامات اساسی مواد ارتوپدی و پاسخ بیولوژیکی متعاقب آن برای طراحی و بهینه سازی ایمپلنت‌ها در شرایط فیزیولوژیکی داخل بدن انسان مهم است. انتخاب مواد مناسب برای ایمپلنتهای ارتوپدی به کاربردهای خاص آنها بستگی دارد.

انواع مواد ایمپلنت‌های ارتوپدی

مواد ایمپلنتهای ارتوپدی نقش مهمی در فرآیند تثبیت سازی دارد. ماده ایمپلنت در استحکام، خوردگی، سازگاری زیستی و پذیرش بافت تأثیرگذار است. در حالی که مورفولوژی (ریخت و شکل شناسی) سطحی آن روی پایداری آن در اسکلت یا پوشش سیمانی اطراف آن تأثیر دارد. سه نوع از مواد ایمپلنت‌های ارتوپدی در اینجا آورده شده است:

1- آلیاژهای فلزی

آلیاژهای فلزی مانند تیتانیوم همچنان یکی از بهترین مواد مورد استفاده برای ایمپلنت‌های ارتوپدی هستند. مانند محصولات منیب که به دلیل استحکام و مقاومت فوق العاده آن‌ها شناخته شده هستند. این ایمپلنت‌ها به مدت طولانی و تا 10 سال دوام دارند.

2- سرامیک

هرچه استخوان‌ها در فرآیند پیری شکننده‌تر و آسیب پذیر می‌شوند، نیاز به ماده‌ای برای جایگزینی آن‌ها واقعاً مهم می‌شود. بیو سرامیک‌ها، به دلیل شباهت خاصی که به استخوان واقعی دارند، موادی هستند که به جراحان کمک می‌کنند که بافت و استخوان دژنراتیو را به خاطر پوکی استخوان و سایر موارد جایگزین کنند.

3- پلیمرها

پلیمرها در جایی استفاده می‌شوند که بقیه مواد ایمپلنتی کارایی خوبی ندارند. این مواد به ویژه برای جایگزینی غضروف یا رباط‌هایی که ممکن است با گذشت زمان یا پس از ضربه شدید از بین رفته باشند، مفید هستند. تعویض کامل لگن و مفاصل ران فقط یک نمونه از مواردی است که در آن پلیمر می‌تواند بخاطر سازگاری با بافت بدن مورد استفاده قرار گیرد.

در این مقاله سعی کردیم به طور خلاصه انواع ایمپلنت ارتوپدی را برای شما توضیح دهیم. در وب سایت منیب اطلاعات کاملی در مورد انواع ایمپلنت‌های جراحی موجود دربازار جهانی و استفاده خاص از آنها را خواهید یافت. اگر سوالی در مورد هریک از انواع ایمپلنت دارید حتما کامنت کنید، متخصصین ما به سوالات شما پاسخ خواهند داد.