تمام آنچه نیاز است در مورد ایمپلنت ها و اتصالات ارتوپدیک بدانید

جراحی های ارتوپدیک بدون پیچ ها ناممکن هستند. این پیچ ها جزو اصول فرآیند جاسازی ارتوپدیک هستند. اگر شکستگی ها با این پیچ ها محکم به هم فشرده شوند، استخوان بهتر و سریع تر درمان می شود.

امتیاز این پیچ ها این است که فاصله بین استخوان ها را کم می کنندو در نتیجه فشاری که روی ایمپلنت نیز هست کم می شود.

این پیچ ها همچنین بخاطر اینکه دستگاه های رایج سخت افزاری مورد استفاده در جراحی ها نیز هستند مشهورند. حال ممکن است به تنهایی یا باهمراهی دیگر دستگاه ها استفاده شوند. هرپیچ مورد استفاده در محصولات فشرده سازی درون قطعه ای به نام پیچ کند کننده شناخته می شود. امتیاز این پیچ ها این است که استخوان شکسته را از خم شدن، چرخیدن و فشاربارهای جزیی محافظت می کند.

پیچ های ارتوپدیک بر اساس استخوان هایی نام گذاری شده اند که در طی جراحی درون آنها قرار داده می شوند.

استخوان های قشر مغز: اینها لایه های فشرده تر استخوان هستند که وظیفه محافظت از داخل و حفره داخلی را دارند. %80 جرم اسکلت از این استخوان هاست و همانطور که از نام آنها پیداست به نام استخوان های فشرده نیز شناخته می شوند.

استخوان های نرم: که به نام استخوان های اسفنجی هم شناخته می شوند زیرا کمی نرم تر از استخوان های قشر مغزی می باشند. استخوان های لگن خاصره و دنده ها از این نوع هستند.

پیچ های ارتوپدیک به سه دسته رایج تقسیم می شوند:

1- پیچ های قشر مغزی: که در محور چرخش خود رشته های ظریفی داشته برای نگه داشتن استخوان های قشر مغزی طراحی شده اند. این ها نسبت به پیچ های نرم دورهای کوچکترو بنابراین رشته های بسیار بیشتری دارند.

2- پیچ های نرم: دارای رشته های ضخیم ترو نرم تری هستند که دارای یک بخش غیررشته ای بوده و این موضوع باعث عملکرد پیچ مثل پیچ های کند کننده می شود. پیچ های نرم بلندتر از پیچ های قشر مغزی هستند.

3-پیچ های کانولیتد: نوع دیگری از پیچ های رایج مورد استفاده هستند. پیچ های کانولیتد به خاطر محورهای توخالیشان به این نام خوانده می شوند. شایان ذکر است که این نوع پیچ ها نسبت به دیگر پیچ های ارتوپدیک از مزایای بیشتری برخوردارند.

جنس پیچ های ارتوپدیک

درساخت پیچ های ارتوپدیک سه ماده به کار می رود که عبارتند از:

• استیل ضدزنگ: این پیچ ها بسیار رایج هستند. درمورد استخوان های قشر مغزی، اندازه این پیچ ها از 1.5 تا 4.5 میلیمتر و در مورد استخوان های اسفنجی از 3.5 تا 6.5 میلیمتر متغیر است.
• تیتانیوم: وقتی صحبت از ایمپلنت ها می شود، تیتانیوم همیشه بهترین است. این پیچ ها برای درمان شکستگی های فک پایین ایده آل هستند. در مقایسه با پیچ های ضد زنگ، میزان عفونت پیچ های تیتانیوم بسیار کمتر از پیچ های استیل است.
• پیچ های زیست جذب پذیر: این پیچ ها عمدتا از اسید پلی گلیکولیک، اسید پلی لاکتیک و اسیدهای پلی ال لاکتیک ساخته شده اند. از آنجا که این پیچ ها به مرور زمان جذب بدن می شوند نیازی به برداشتنشان نیست. با این حال در بعضی موارد آنها هم واکنشهای بدن را تقلید می کنند.

برای قرار دادن این پیچ های ارتوپدیک در بدن، یک سیم کوچک کریشنر، که بیشتر به عنوان سیم کی شناخته می شود، در اطراف ناحیه هدف مته کاری می شود. سپس پیچ ارتوپدیک کانولیتد روی سیم کی کار گذاشته شده و بعدا به سمت بالای استخوان لغزانده می شود.

انواع دیگر پیچ های ارتوپدیک هم داریم، مثل پیچ ارتوپدیک هربرت که برای شکستگی های استخوانهای کوچک مفصلی مثل مچ طراحی شده اند. این پیچ ها مثل پیچ های کانولیتد از دو طرف رشته پیچی شده اند. این پیچ عمدتا زمانی استفاده می شود که مانند مورد درمان کچلی و شکستگی استخوان ها، احتمال اثرگذاری پیچ استاندارد بر بافت مجاور وجود داشته باشد .

• پیچ های ارتوپدیک هربرت: مثل پیچ آتراک می باشد و بهترین پیچ بدون سری است که می توان آن را درست زیر سطح استخوان ایمپلنت کرد. بااین حال پیچ آتراک درست مانند این پیچ نیست. این پیچ کاملا رشته پیچ است که باعث می شود منبع نیروی داخلی را نگه داشته و به شکستگی اجازه می دهد هرجایی کنار طول پیچ قرار بگیرد.

نکته پایانی در مورد پیچ های ارتوپدیک این است که برای استفاده از این پیچ ها باید حفره ای در استخوان بیمار یا سخت افزاری که آنرا در این پروسه استفاده می کنند، ایجاد کرد.

تمام انواع این پیچ ها توسط ارتوپدها در جراحی های ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرند.

هدف ارتوپدها چیست و انواع دیگر ایمپلنت های ارتوپدیک صرفنظر از پیچ های ارتوپدی کدامند؟

هدف ارتوپدها قبل از انجام بررسی جراحی روی یک بیمار خاص مشخص و معلوم می باشد. اولین و مهمترین گام آنها انجام کاهش آناتومیک قطعاتی است که شکسته اند. برای انجام این کار، تمرکز آنها برروی حفظ این قطعات در وضعیتی است که بتوان آنها را ثابت نگه داشت. درهمین حالی که مشغول انجام اینکار هستند، باید حداکثر تلاش خود را انجام دهند تا ذخیره خون استخوان بیماران را حفظ کنند. درنهایت آنها می خواهند جابجایی راحت و بی درد برای بیمار فراهم کرده به کاهش مشکلات پس از عمل کمک نمایند.

صرفنظر از پیچ های ارتوپدیک که عمدتا در پروسه ایمپلنت های ارتوپدیک مورد استفاده قرار می گیرند، دونوع دیگر از ایمپلنت ها وجود دارند: پروتزها و روکش ها.

روکش ها از سال 1886 مورد استفاده بوده اند. با نگاهی به گذشته، می بینیم که آنها فقط برای نگهداری شکستگی ها درکنار هم مورد استفاده قرار گرفته اند و به این دلیل خاص باید دارای ضخامت و عرض مناسبی می بودند. این روکش ها باید انواع فشارها مانند خم شدگی، پیچیدگی و فشردگی را کنترل و خنثی می کردند. در استخوان ران و ساق پا هم می توانستند از این روکش ها استفاده کنند. امروزه روکش های ارتوپدیک برای ثابت نگه داشتن استخوان های بلند و شکستگی های دیافیزس به وفور مورد استفاده قرار می گیرند.

پروتز به عنوان عضو مصنوعی بدن شناخته می شود. خواه این عضو بازو، خواه قلب و یا حتی ایمپلنت سینه باشد. امتیاز پروتز این است که می توان آن را برداشت. پروتزها برای سالها در تاریخ بشریت  استفاده می شدند و خاستگاه آن مصر بوده است. اولین مورد ثبت شده پروتز چشم در یک داستان مصری بوده است.

انواع مواد رایج در امور جراحی و کلینیکی چیست؟

دوماده مورد استفاده در جراحی و کلینیک تیتانیوم و استیل ضدزنگ می باشد. روکش های تیتانیومی استخوان از کشورهای دیگر وارد می شوند که این موضوع باعث زیاد شدن هزینه آنها می شود. همچنین نیاز به سیستم ابزاری پیچیده ای دارند.این دوماده در جراحی های جمجمه هم بسیار مورد استفاده اند. در مقایسه با استیل ضد زنگ، احتمال حساسیت و عفونت به طور قابل توجهی در تیتانیوم کمتر است.بنابراین این پیچ ها،روکش ها و پروتزهای ارتوپدیک عمدتا از تیتانیوم تولید شده و باعث می شود که آنها در مقایسه با دیگر انواع بهترین خود باشند. نکته مهم دیگر دراین مواد قدرت دوام و مقاومت در زمان طولانی است.

این توصیف خلاصه و روشنگری از پیچ ها و ایمپلنت های جراحی ارتوپدیک بود. توضیحات جامع تر برروی وبسایت مونیب موجود است که درکسب اطلاعات بیشتر در مورد ایمپلنت های جراحی و موارد استفاده آنها و مواد به کار رفته در آنها به شما کمک می کند.